11+20 mei 2022 (USA)

Volop supercellen in Minnesota, Amerika

Op 9 mei 2022 zijn we geland in Dallas voor onze storm chase trip door Centraal-Amerika. Direct breken we onze eigen records qua gereden afstand op één dag: we rijden ruim 2000 kilometer binnen slechts 30 uur tijd! Fris en fruitig in onze eerste dagen nemen we het ervan. De eerste intense setups doen zich namelijk opvallend noordelijk voor: richting de grens met Canada. Dat komt vanuit Centraal Texas overeen met grofweg de afstand Amsterdam – Madrid. Ruim een week later leggen we vrijwel exact diezelfde kilometers nóg een keer af wanneer opnieuw in Minnesota zwaar onweer wordt verwacht. Beide situaties leveren een “Enhanced” (3/5) forecast op met een relatieve kleine kans op tornado’s. De buien vallen absoluut niet tegen, al gaat echt niet alles goed. In dit verslag pakken deze twee situaties samen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Route:
1: Dallas – OK City – Sioux Falls – Worthington – Jackson – Fairmont – Albert Lea
2: Amarillo – Dodge City – Omaha – Des Moines – Rochester – La Crosse – Reno
 
Landen: Amerika: Texas, Oklahoma, Kansas, Nebraska, S-Dakota, Iowa, Minnesota
Afstand: 3700 kilometer (~2000 en ~1700 kilometer)

Max gemeten windstoot (schatting): 
120 km/uur

Links Youtube video:
https://www.youtube.com/watch?v=pvcKYGViqNI  
https://www.youtube.com/watch?v=pIzpQ_O5XRY 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Onze Amerikareis is nog geen dag aan de gang wanneer we met extremen te maken krijgen. In de buurt van Ft-Stockton in het zuiden van Texas zorgde een windstotenfront in de avond van 10 mei voor enorme stofstormen. Dat maakte chasen volledig onmogelijk: het zicht werd bij tijden gereduceerd tot slechts 10-20 meter! Zie hiervoor de link naar Youtube bovenin dit verslag. Het leverde angstige momenten op, met name omdat je geen enkel idee meer hebt wat het overige verkeer doet. Op de tegemoetkomende rijbaan zijn wel ongevallen gebeurd, maar wij zijn er gelukkig goed doorheen gekomen.

Na deze absurde situatie doet de volgende interessante setup zich vandaag (11 mei) voor in Minnesota. Ja, je leest het goed: Minnesota. Dat is vijf staten verderop! En ongeveer 1800 km. Na het onderscheppen van onze eerste Texaanse supercell, rijden we al een flink deel van de nachtperiode naar het noordoosten om in de buurt van Wichita (Kansas) te overnachten. Op het moment dat we het bed instappen komt het SPC (Storm Prediction Center) met een ENH (Enhanced) forecast voor Minnesota. Dat is niveau 3 op een schaal van 5. Het voornaamste waar voor gewaarschuwd wordt is windstoten, maar ook een tornado behoort zeker tot de mogelijkheden (5% kans). Geïsoleerde cellen ontstaan op de grens tussen South Dakota en Minnesota en trekken vervolgens snel clusterend oostwaarts, waarschijnlijk lineair gevormd. Die ene tornado zal dan ongetwijfeld ‘embedded’ (verscholen in de neerslag) zitten. Omdat het pas onze eerste serieuze buiensituatie wordt op Amerikaans grondgebied, is een beetje voorzichtig geboden. Maar dat stukje veiligheid loopt niet helemaal zoals gepland!

SPC forecast voor woensdag 11 mei 2022

Woensdagochtend rijden we al vroeg weg, want rond 16.00 uur ter plaatse staan is echt wel nodig. Zodoende bedraagt de afstand die we afleggen in nog geen 20 uur tijd iets meer dan 1800 kilometer, inclusief enkele uren slaap. Maar het gaat best eenvoudig. Zo in het vroege stadium van onze reis zijn we natuurlijk nog helemaal fit en dan gaat een nachtje ‘doorhalen’ goed. Eens zien of dat over anderhalve week nog steeds zo is…

We beginnen ten oosten van Sioux Falls op de grens van South Dakota en Minnesota. Vanaf daar loopt een snelweg recht oost, evenwijdig aan de koers van de verwachte buien. Hopelijk kunnen we een mooie cell zo meerdere keren onderscheppen. Van de beoogde geïsoleerde supercellen komt weinig terecht: vrijwel bij de eerste initiatie ploft meteen een hele lijn met zware buien. Oost van Sioux Falls pakken we al snel een kleine hagelkern mee met stenen van maximaal een centimeter of twee. Eenmaal op de grote weg zitten we zo weer voor de squall, die zich verplaatst met ongeveer 50 km/uur. We rijden richting Worthington en gaan tussen deze twee steden in staan. Daar nadert de buienlijn in ontwikkeling voor het eerst.

Naderende shelfcloud oost van Sioux Falls (Minnesota), 11 mei 2022 rond 17.45 uur

Er heeft zich op enkele actieve segmenten van de buienlijn al een shelfcloud gevormd. Maar de squall bevat voorlopig geen lange, sterk ontwikkelde wolkenkraag aan de voorzijde. Wel vormen zich spoedig enkele zogenaamde coupletten midden in de buien, verscholen tussen de neerslag. Dat zijn punten waar krachtige rotatie optreedt en in extreme gevallen dus een tornado kan ontstaan. Het is precies wat we vooraf verwachtten. Dit zijn tevens de buien die we in ieder geval niet moeten corepunchen. Want ooit zal de lijn met supercellen toch moeten passeren… er vooruit blijven rijden tot aan de staat Michigan is niet handig met het oog op de volgende onweerskansen na vandaag.

In de buurt van Worthington gaan we een tweede keer in het veld staan om de lijn opnieuw te laten naderen. Een intensief bow-segment heeft zich pal boven de snelweg gevormd en komt op onze locatie af, maar niet met grote snelheid. Deze cell bevat tevens het sterkste couplet tot op heden op de hele squall line. Ook dat couplet komt grofweg recht op ons af. Even na 18.30 uur l.t. gaan allerlei alarmen af op onze telefoons: tornadowaarschuwing! De supercell heeft zich nu zo sterk ontwikkeld dat zich een tornado kan vormen uit het al langer bestaande couplet. Dat zou me in geen geval verbazen. Op het radarscherm zien we ook iets van een hook-echo tussen de intense neerslag, maar duidelijk is het vooralsnog niet. De voorkant van de bui is eveneens niet erg angstaanjagend. Er hangt wel een arcuskraag, maar die had ook in Nederland kunnen ontstaan.

Naderende arcuskraag met groenachtige kern, Worthington (MN), 11 mei rond 18.45 uur

Dan gaat ineens de tornadosirene af van de nabijgelegen stad Worthington. Dat door het landschap galmende geluid maakt de sfeer plotseling een stuk angstaanjagender! Bovendien is het de eerste keer dat we zo’n sirene live horen. De bui zelf oogt nog steeds niet echt heel bijzonder, maar de rotatie in de neerslag is dat wel degelijk. We besluiten ditmaal snel verder te rijden in oostelijke richting om circa 10 kilometer hetzelfde kunstje nog eens over te doen.

De kern wordt intussen groener en groener. De wolkenkraag (arcus) groeit mee met de cell, vormt inmiddels ook in toenemende mate zogenaamde ‘shelf fingers’. Dit zijn een soort scud clouds (lokale uitzakkingen) die aan de voorzijde van de wolkenkraag naar de aarde wijzen / krullen. Schitterend voor de foto! Het is rond 19.30 uur en weer laten we het onweer naderen. Toch gaat het langzaam, de stormmotion is echt niet hoog. Dat maakt het voor de veiligheid een stuk gemakkelijker. Intussen verschijnen rondom onze stek meer storm chasers die op de buien afkomen.

Naderende arcus met zogenaamde ‘fingers’ aan de voorzijde, oost van Worthington, 11 mei rond 19.45 uur

Naderende arcus met zogenaamde ‘fingers’ aan de voorzijde, oost van Worthington, 11 mei rond 19.50 uur

Gedurende de minuten verstrijken krijgt de voorkant een iets meer oranjeachtige kleur. Langzaam nadert het eind van de dag en zonsondergang is al binnen een half uurtje. Even verderop, oost van de plaats Jackson, laten we de squall wederom op ons af komen. Actueel is er tijdelijk geen tornadowaarschuwing actief, maar het couplet is nog altijd zichtbaar. We willen de bui iets dichterbij laten komen, tot in ieder geval ruim onder de arcus staande, De kern oogt namelijk wel erg groen in de verte. Benieuwd hoe dat van naderbij eruit ziet.

Nou, zo’n groene kern heb ik persoonlijk nooit eerder gezien! De neerslagkern hangt nog op tien kilometer afstand; het windstotenfront al veel dichterbij. Op een bepaald ogenblik vliegt in de verte overal zand en stof de lucht in, een teken dat de outflow daar gearriveerd is. Het geeft een tamelijk apocalyptisch beeld in combinatie met de gifgroene lucht.

Naderende stofstorm met gifgroene lucht van de supercell, oost van Jackson, 11 mei rond 20.15 uur

Enkele kilometers verderop rennen meerdere storm chasers door een veld en daar ga ik met de camera even bij staan. De meest zware kern bevindt zich nu noord van ons, waardoor we de snelweg straks redelijk veilig kunnen ‘oversteken’ door de buienlijn heen. Eerst nog even wat plaatjes maken van de bijzondere groene structuren.

Groenachtige structuren oost van Jackson, 11 mei rond 20.20 uur

We rijden uiteindelijk door tot vlakbij het dorp Albert Lea, maar beseffen dat de duisternis best snel invalt. Met dit soort buien is het wijsheid om de neerslagkern bij voorkeur met wat daglicht te passeren. Terug westwaarts dus en dan hebben de buienlijn weer binnen enkele minuten voor onze neus hangen. Dan lijkt zich ineens een sterk couplet te vormen op amper een paar kilometer voor ons. We pakken de eerste afslag en rijden meteen weer terug oost, om onder een groot viaduct te gaan staan. En vanuit daar de bui te laten passeren. Handig? Mwah, daarover verschillen de meningen. Want zo’n viaduct geeft bijvoorbeeld bescherming tegen hagel, maar niet tegen wind. Sterker nog: als de windstoten vanuit een bepaalde hoek op ons afkomen, kan er een soort tunneleffect ontstaan. Uiteraard zijn dan nog veel hogere windsnelheden mogelijk. Maar we staan nu nog een fors stuk voor de buienlijn. Het waait wel stevig, maar niet overdreven hard. We staan echter met de neus van de onweersbui af en het visuele beeld is minstens zoveel waard als de radarbeelden. Ik wil dus even buiten gaan kijken en doe de zijdeur open. Uitgerekend op dat moment bereikt een eerste windstoot onze stek. Het portier vliegt open en er is geen houden meer aan: de deur staat 90 graden ten opzichte van de auto. Die is kapot! De eerste (onvermijdelijke) schade van onze trip. Gelukkig sluit de deur nog wel goed en ook het slot werkt nog prima. Daar blijven we de rest van de reis af.

Dan de supercell: die nadert ons na het vleugje commotie inmiddels rap. We rijden verder en gaan op de snelweg terug naar het westen. Het moment dat we de cell naderen komen zeker over de 100 bliksemontladingen per minuut voor. Het is één grote lichtshow. En net vóór de eerste regendruppels vallen, overstemt een alarmerend geluid vanuit onze mobiele telefoons de radiomuziek. Opnieuw een tornadowaarschuwing. Dit is het aller-aller-slechtst denkbare moment voor zo’n warning. Want we kunnen niet meer terug en moeten door de cell heen. Wat blijkt: er is binnen enkele minuten een hook-echo ontstaan precies voor onze neus, het couplet suggereert serieus het risico op een tornado. Het gevaarte komt precies op ons af. Omdat de hook niet precies van voren, maar vanaf ongeveer ‘tien uur’ onze positie nadert, zetten we de auto tóch onder het enige viaduct dat we nog tegenkomen. Zo ver mogelijk tegen de zijkant. Meerdere storm chasers hebben dat idee, want niet veel later staat een wagen met windmeters op het dak achter ons. Het wordt nu wel even serieus spannend.

Omstreeks 20.55 uur volgt een flinke ‘klap’ tegen de auto en de wind galmt langs de brug waar we onder staan. Dit zijn zeker snelheden van om en nabij de 110 km/uur. Voor ons rolt van alles aan klein materiaal over de weg, maar het zicht wordt meer en meer beperkt door de zware neerslag. Volgens de radar moet het couplet (20.56u) nu zo ongeveer onze locatie passeren. Ik heb dat nauwelijks gezegd of enkele enorme windstoten treffen het viaduct. Hagelstenen met een doorsnede van 2 tot 2,5 centimeter doorsnede vliegen bijna horizontaal onder de brug door en kletteren ook tegen onze auto. Dan plotseling: de wind klapt ineens 180 graden om naar de andere kant en komt nu schuin van achter. Meerdere takken van struiken verderop vliegen nu tegen de achterkant van de auto. We staan verder wel geheel stabiel, ik heb geen moment het idee dat de auto wordt geplaatst of iets dergelijks. Vooral die abrupte draaiing van de wind maakt het wel een beetje eng: dat betekent waarschijnlijk dat we ons midden onder een krachtige circulatie bevinden. Het couplet op de radar dus. En er is duidelijk contact met het aardoppervlak. Je kunt in dit stadium echter weinig anders doen dan afwachten en hopen dat het meevalt. Ik durf het geen volwaardige tornado te noemen, niet op onze locatie althans, maar veel zal het absoluut niet gescheeld hebben. We zijn na vandaag meteen ‘ontgroend’ in Amerika.

Passage van hook-echo en couplet bij Brush Creek, met onze locatie in de blauwe cirkel.
Minnesota, 11 mei om 20.57/20.58 uur (RadarScope)

Op de radar- en velocitybeelden hierboven bevinden we ons pal onder de hook-echo; het couplet is juist gepasseerd. Dit geval had makkelijk een tornado kunnen voortbrengen en heeft dat misschien zelfs wel gedaan. We hebben mazzel gehad in het donker!

Na deze verhitte storm chase in het hoge noorden van de USA, zoeken we in de buurt van Sioux Falls een hotel op. Daar kan meteen de situatie van vanavond nog even geëvalueerd worden. Want we beseffen dat dit ook anders had kunnen eindigen. Maar voorkomen was lastig, omdat de betreffende hook echt pas een paar minuten vooraf zichtbaar bleek. Toen bevonden we ons al op de snelweg westwaarts en moesten de supercell daar laten passeren. Tenzij je tegen het verkeer in zou willen rijden, dat is uiteraard geen optie. Dit maakt chasen in Amerika juist gevaarlijk: bij ons in de laaglanden kun je 48 van de 50 keer zonder enige problemen door zo’n bui rijden. Hier ligt dat iets anders.

Gelukkig zijn we naar het noorden gereden, want morgen (12 mei) staat opnieuw een forse setup op de planning in deze contreien. Waarschijnlijk iets westelijker ergens in de Dakota’s. Het SCP geeft zelfs een Moderate (4/5) forecast uit voor zeer zware windstoten en tornado’s. De tornadokans is opgeschaald naar 10% en dat zou het hoogste percentage bedragen van onze hele reis.

Tornadokans (10%) en het risico op extreme windstoten (45%), voor donderdag 12 mei (bron: SPC)

De situatie loopt echter anders dan voorzien. Uiteraard gaan wij voor de tornadokansen wat meer naar het westen van het doelgebied, maar daar blijkt geen enkele bui van de grond te komen. Het wordt er door uitgestrekte wolkenvelden gewoonweg niet warm genoeg. Bij het dorp Redfield (South Dakota) staan wel vele tientallen bekende en grote Amerikaanse storm chasers, waar we ook her en der even mee ‘meeten’. Het is leuk om die enorme wagens van dichtbij (en aan de binnenkant) te bekijken. Maar we zijn hier natuurlijk voor de buien en daar komt verrassend weinig van terecht. Veel oostelijker is dat anders: van Sioux Falls in oostelijke richting trekt een enorme bow-echo. Dat feit is op zich niet heel erg, maar wel dat voor die bow een kollossale haboob uitrolt. Dat is een muur van stof en zand die zich tot op minstens een kilometer hoogte heeft gevormd. Uitermate zeldzaam en des te pijnlijker om te missen, maar het is gewoon te lang rijden vanuit onze positie. En dat geldt voor iedereen die hier nu staat. Soms loopt het zo als je voor een specifieke kans kiest.

We spoelen het bandje een weekje door. De afgelopen dagen hebben ons geleid door delen van Kansas, Oklahoma, Texas en zelfs de bossen van westelijk Arkansas waren niet veilig voor onze dadendrang. Het heeft fraaie supercellen opgeleverd, maar ook een serie dutsen in het dak van onze huurwagen. Veroorzaakt door een nachtelijke hagelbui in zuidelijk Oklahoma. Na het achterportier is dat dus de tweede schadepost. Gelukkig zijn we goed verzekerd!

Vandaag (vrijdag 20 mei) gaan we opnieuw vanaf het grensgebied van Texas/Oklahoma naar Minnesota, waar net als vorige week een dikke onweerskans op de planning staat. Op deze wijze worden we wel van het kastje naar de muur gestuurd, want de buienkansen springen momenteel echt van de ene naar de andere staat. Maar kilometers vreten hoort erbij als je hier gaat rondrijden. Het doelgebied ligt wel iets oostelijker dan op 11 mei, toen we veelal oost van Sioux Falls verbleven. Vandaag wordt het de regio Rochester/La Crosse. Ook dat is nogal een bosrijk gebied, maar er liggen verspreid wel heuvels met uitzichtpunten.

We komen halverwege vrijdagmiddag aan bij Rochester en doen daar eerst wat inkopen voor de rest van de dag. Op zich is het wonderlijk dat we zo vroeg zijn, want in noordelijk Kansas werden we van de weg geplukt door de lokale sheriff. Onze chauffeur reed namelijk rond de 80 mijl/uur, waar een maximumsnelheid van 60 mijl/uur gold. Vaak vinden ze dat niet leuk. Wij mazzelden, want deze sheriff was een bijzonder aardige man met interesse in het storm chasen. Na wat toelichting en het tonen van enkele beelden, mochten we verder rijden.

HRRR-uitvoer met simulaties voor de supercellen later vandaag in Minnesota, 20 mei (bron Pivotal Weather)

De verschillende weermodellen laten echt forse supercellen zien. Vooral richting La Crosse en het grensgebied met Wisconsin ogen de radarsimulaties nogal indrukwekkend met toch best stevige tornadokansen. Uiteindelijk wordt die kans door het SPC opgeschaald tot 10%, exact hetzelfde als vorige week in South Dakota. Toen kwam er niets van de grond, maar je kunt je niet voorstellen dat het vandaag schoon blijft.

Ook de windprofielen in de omgeving van La Crosse en de hodogrammen van weermodel HRRR zijn stevig. Vooral helemaal in het oosten van Minnesota is een sterke kromming van de wind onderin de atmosfeer aanwezig. Daar ligt circa 1800 J/kg aan CAPE overheen. Niet verwonderlijk dat precies daar de zwaarste cellen ontstaan. De stormmotion is vandaag wel duidelijk hoger met 60-70 km/uur. Zeker op binnenweggetjes zal het dus aanpoten worden

Hodogram van de setup op 20 mei 2022 bij La Crosse (Minnesota), met bijbehorend windprofiel (0-7 km).
Bron: Pivotal Weather/HRRR

Omstreeks 17.30 uur komen de eerste buien tot ontwikkeling ruim ten westen van Rochester. Conform verwachting. Deze hebben aanvankelijk een zeer hoge basis en het onweer zit hoog in de wolken (IC ontladingen). Op de outflow van deze buitjes ontstaan een uur later enkele veel forsere cellen nabij snelweg 90 richting La Crosse. De meest zuidelijke supercell willen wij onderscheppen. Die begint echter direct aan een rightmove, verlaat de snelweg en trekt een bosrijk en heuvelachtig gebied in. De regio waar we al bang voor waren, maar het is niet anders. Omdat we nu nog een flinke voorsprong op de bui hebben gaan we eerst een eindje zuid, waarna een binnenweg recht naar het oosten loopt. Dat verbetert onze kansen in een wat later stadium. De chaseruimte is wel beperkt en dit komt door de Mississippi rivier: die kronkelt 50 km verder naar het oosten door het landschap en de enige optionele passage over een brug (La Crosse) hebben we nu geskipt. Dat is wel een bewuste keuze. De supercell waar we ons op richten moet het binnen drie kwartier gaan doen!

Onze supercell groeit binnen een tijdsbestek van slechts twintig minuten uit tot een monster. Een enorme rafelachtige wallcloud bevindt zich op de zuidoostzijde van de bui, waar wij vrijwel de hele route tegenaan kijken. Het gevaarte moet op een bepaald moment toch zeker 10 km in doorsnede zijn. Op de radar is wel een soort hook-echo zichtbaar, maar nog geen heel sterk couplet. Tussen de dorpjes Houston en Sheldon begint de bui ineens met minners te smijten aan de voorzijde van de wall én zelfs dwars er doorheen. Om stipt 19.27 uur vindt voor mij het meest beroerde moment van de Amerikareis plaats: tijdens de passage door een open gebied maak ik een serie foto’s vanuit de rijdende auto. De wall hangt op zo’n vijf kilometer afstand, werkelijk een schitterend ding. Ook de lichtinval is fenomenaal voor op de gevoelige plaat. Precies op het moment dat liefst 4 (!!) minners tegelijk omlaag de aarde in jagen (twee dwars door de wall en twee ruimschoots ervoor tegen de heuvel naast ons), rijdt de auto met flinke vaart over een hobbel in de weg. Mijn vinger schiet hierdoor van de sluiterknop. Ik mis zodoende één van de meest bijzondere momenten van deze weken op beeld. Zeker omdat elke bliksem stuk voor stuk duizenden kleine vertakkingen bevatten. Ze staan tot op de dag van vandaag nog op mijn netvlies gebrand. Volgens mij heb ik gedurende de minuten daarna allerlei dingen geroepen die niet voor herhaling vatbaar zijn. Voor zo’n bizar moment doe je het als extreem weer fotograaf allemaal en dan moet je er staan. Was helaas niet het geval. Wel bijna, maar dat telt niet: we hadden echt eerder positie moeten kiezen. Zeker omdat de cell niet op ramkoers met ons lag. Ook daarna vallen nog enkele duo’s blikseminslagen door de wall, maar bevinden we ons in een klein bos met slecht uitzicht.

Een kleine drie kilometer en nog wat blikseminslagen verder, wil ik dat we minimaal een paar minuten op een zijweggetje stil gaan staan. Anders bestaat het risico dat we helemaal ‘niets’ overhouden aan deze schitterende cell. Dat zou natuurlijk zonde zijn. Vanaf ons standpunt vallen nog twee CG’s op beeld, alleen heel in de verte. Jammer genoeg gebeurt er in onze omgeving qua bliksem niks meer. De wolkenstructuur is wel om door een ringetje te halen.

Panoramafoto van de wallcloud, 2 min vóór de serie blikseminslagen. Minnesota, 20 mei om 19.25 uur

Wallcloud van de supercell zuidwest van La Crosse, Minnesota, 20 mei tussen 19.26 en 19.33 uur

Om 19.35 uur zet de chase zich voort, omdat de zuidflank van supercell ons schampt. De kern gaat overigens een eind noord langs de locatie waar we staan. Via een kronkelweggetje gaan we eerst door een dal, alvorens de volgende heuvel verder oostwaarts nieuw uitzicht biedt. Daar heeft de supercell wel een relatief sterk couplet ontwikkeld dat mooi zichtbaar is vanaf onze positie. Op dit moment is zelfs sprake van een tornadowaarschuwing. Hangt er ook daadwerkelijk een tornado onder? We denken heel even van wel, maar dat is niet met zekerheid te zeggen. Het spul zit gedeeltelijk verscholen in neerslag. De pikzwarte luchtkolom oogt wel ronduit angstaanjagend. Hier rij je niet blindelings doorheen!

Supercell west van Reno, met mogelijke tornado (?), Minnesota 20 mei rond 19.42 uur

We vervolgen onze weg richting de Mississippi naar het dorpje Reno. In de laatste kilometers voor Reno, tussen 19.50 - 20.00 uur, begint de supercell zich meer en meer in een bow-echo te transformeren. Aan de voorzijde ontstaat een langgerekte shelfcloud en daarachter is nog wel een couplet aanwezig, maar dat punt zien we allang niet meer. De shelf is nogal rafelig van structuur, maar dat maakt het zeker niet minder fraai. Vanaf verschillende open punten probeer ik plaatjes te maken. We raken tegelijkertijd echter steeds verder achterop de cell, die er flink wat snelheid op nahoudt. Bij het passeren van de rivieren zal de bui zich minstens met 90 km/uur voortbewegen. Gewoonweg niet meer bij te houden. Het is bijna 20.00 uur wanneer we de Mississippi rivier bereiken. De storm chase vandaag eindigt hier bij Reno.

Imposante wolkenkraag op de ZO-zijde van de supercell/bow, Reno (Minnesota).
Vrijdag 20 mei tussen 19.50 en 20.00 uur

Persoonlijk ben ik hevig teleurgesteld, ondanks het feit dat we een prachtige cell hebben onderschept. Die 2 á 3 gemiste bliksemfoto’s (maar vooral die ene) heb ik echter al jaren voor ogen in combinatie met zo’n gekleurde en zeer rafelige wallcloud en dit was dé kans. Het kan zomaar jaren duren alvorens zich nog eens zo’n mogelijkheid voordoet.

Er komt een eind aan opnieuw een enerverende dag. We hebben vermoedelijk de sterkste cell van de dag onderschept, dat is een pluspunt. Ten noorden van ons blijken hagelstenen van 6-7 cm doorsnede te zijn gevallen, waarschijnlijk uit de voor ons zichtbare groenachtige neerslagkern. Veel schade is niet gemeld, alleen wat omgewaaide bomen in de buurt van Rushford. Dat was in een tamelijk vroeg stadium van de bui. Die schade wordt gelinkt aan een downburst.

Een tornado heeft zich niet voorgedaan. We hadden even wat twijfels bij het zien van de bui tussen 19.40 en 19.43 uur, maar dat had vooral ook te maken met het matige zicht op het couplet. De komende dagen mogen we weer terug zuidwaarts rijden: eerst richting Arkansas, waar zich morgen een mooie situatie voordoet. En dan richting de nieuwe week terug naar Texas voor mogelijk fraaie geïsoleerde supercellen. We zijn nog niet klaar!

Blikseminslag als slotakkoord van de chase door Minnesota, vrijdagavond 20 mei

(c) 2022 Wouter van Bernebeek